Laatst liep ik in Amsterdam en hoorde iemand zeggen tegen een ander; “je moet gewoon jezelf zijn joh”.
En op de en of andere manier gebeurde er iets bij mij. Jezelf zijn, tja, dat is makkelijk gezegd, hoeveel mensen hoor je dat niet zeggen. Goed bedoeld uiteraard, want dat is de heilige graal van het bestaan; Jezelf zijn en de zoektocht ernaar toe.
Maar wanneer ben je er dan?
Wanneer ben je nou jezelf? Krijg je een seintje als je er bent, herkennen we het als we er zijn? Ik heb er wel ideeën over, maar jeetjemina het is geen eenvoudige zoektocht. Althans, dat vind ik. En ik geloof dat ik er nog steeds niet ben, tenminste… het is denk ik ook nooit echt helemaal klaar want je blijft je als mens ook ontwikkelen. Heeft het een eindpunt en is het iets statisch als een eindbestemming van een trein? Dat klinkt ook niet echt romantisch moet ik zeggen…. Ik heb er best veel vragen over en tegelijkertijd weet je het toch diep van binnen. Jezelf zijn is dat nu thuis komen bij jezelf waarin alles, waarbij je alles, maar dan ook alles van jezelf omarmt, the good, the bad and the ugly. En dat het oke is en dat het goed voelt. Is jezelf zijn dan gewoon zelfacceptatie of is dit een laagje dieper? En dan heb je nog het bedenken dat je jezelf wilt zijn en het ook voelen en zijn in je lijf.
Ingewikkeld en fascinerend tegelijkertijd!
Ik vind het een ingewikkelde maar tegelijkertijd een fascinerend iets merk ik. Als je jezelf dan bent, hoe zit het dan met het jezelf mogen zijn van je omgeving? Wat als dat nu zo anders is dan dat ze jou kennen, durf je dan nog steeds jezelf te zijn? Mensen zijn net kameleons en kunnen zich fantastisch aanpassen aan diverse omstandigheden, in alle opzichten. En kun je bij jezelf blijven als de mensen in jouw omgeving jou van een bepaalde kant kennen en durf je dat toe te staan bij jezelf? Ik ben ook altijd heel erg goed geweest in het kameleon zijn, man… voor elke situatie een passende kleur en gedrag. Ik keek naar mijzelf vanuit de ander en dacht zo te doen wat goed was. Dat deed ik al vanaf kind, nu weet ik dat ik sensitief ben en begin ik het steeds meer te snappen. Ik zie het inmiddels ook als kracht, maar het is natuurlijk ontstaan vanuit de overleefmodus, kijken/voelen/luisteren naar je omgeving en dat doen wat het beste was. Je bent dus steeds aangesloten op de wereld om jou heen, wat op dat moment de beste keuze is. Kinderen zijn helemaal geweldige aanpassers en daar is natuurlijk ook niet heel veel mis mee, zij weten niet beter. Maar op een gegeven moment kom je op een punt dat je vervreemd raakt van jezelf. Dan ben je al zo lang bezig geweest met de mensen om jou heen en naar jezelf te kijken vanuit hun ogen dan weet je gewoon echt niet meer zo goed wie je nu bent. Dus als iemand dan tegen jou zegt; je moet gewoon jezelf zijn joh”, dan weet je oprecht even niet hoe dat moet. Ja.. en zie er dan maar eens achter te komen, het is dan net of alles hol is van binnen en je helemaal overnieuw moet beginnen. Dan is je steeds aanpassen toch iets makkelijker en zeker bekender. En hoe ga je dan nu die “leegte” weer vullen met jouw kleuren?
De kleuren van de Kameleon naar de binnenkant halen en gaan ontdekken wie ben ik dan?
Want dat is de goede vraag die je eerst moet stellen voordat je jezelf kunt vinden, wie ben ik dan? Maar ook dat antwoord is verdomde moeilijk om te geven als je dat dus echt niet weet. Tuurlijk, ik geloof dat iedereen hier mee worstelt, zeker vanaf de puberteit of welke fase dan ook in zijn of haar leven. Dus dat is ook iets wat bij het leven hoort en ik wil het ook niet groter maken dan het is, maar toch wordt je leven een stuk leuker als je steeds meer jezelf kunt en mag zijn. En alles is daarin goed he.. de ene keer lukt het ook beter dan dan andere , ligt ook aan hoe je leven er op dat moment uit ziet. Maar gun jezelf de tijd en de ruimte om wel die zoektocht aan te gaan.
Want ik kan je uit ervaring melden, dat het steeds fijner en leuker is om jezelf te ontdekken en te weten wie jij bent. En dan met name de rust die ik in mijn lijf voel en dat alles meer gaat stromen vind ik erg prettig. En ik ben er ook al jaren intensief mee bezig en eindelijk begin ik te voelen dat ik er steeds dichterbij ben. En dat voelt fijn en geeft mij rust maar toch ook energie.
Ik nam je mee in mijn gedachtespinsels!
Herken je het? Graag help ik jou in jouw zoektocht naar jezelf en om jouw kleuren te ontdekken. Door middel van opstellingen, systemisch kijken naar het systeem waar jij uit komt en de wijsheid van de paarden ga je stappen maken. Samen in beweging zijn en daarbij is wandel coaching een hele prettige methode. Zakken in je lijf, want dat lichaam weet veel en daar liggen de antwoorden. En daarbij wetende dat alles wat je tegen komt oke is en er mag zijn. Hoe bevrijdend is dat….
Maak vrijblijvend een afspraak:
Nieuwsgierig? Maak vrijblijvend een afspraak via 06-28846312 of stuur een email naar info@burokoppeling.nl
